Nasze życie nie może mieć innego celu ostatecznego niż samego Boga, który we wszystkim ma być uwielbiony i do którego należy dążyć jako do największego dobra i szczęścia człowieka. Pośrednikiem i drogą do Boga Ojca jest Chrystus obecny w Kościele, we wspólnocie braci, w Słowie Bożym i w sakramentach. Podjęliśmy życie monastyczne pod przewodnictwem Ducha Świętego po to, by do osiągnięcia tego celu być nastawionym w sposób szczególny, bezpośredni i zasadniczy, by dążyć do niego wytrwale i skutecznie oraz by ten cel osiągnąć.

Klasztory naszego zakonu mają służyć powołaniu poszczególnych członków oraz utwierdzać i rozwijać to powołanie. Stąd też cel poszukiwania Boga nie jest tylko obowiązkiem poszczególnych jednostek, ale i struktura ogólna życia klasztoru, szkoły służby Pańskiej, polecenia i nauka opata, jako zaczyn Bożej sprawiedliwości, winny sprzyjać temu celowi. W tym to ostatecznym celu leży najwyższa racja życia naszych klasztorów. Wszystkie inne wartości, a więc: opinia społeczna, pożytek ludzki lub obywatelski, korzyści materialne mają być podporządkowane temu celowi i odpowiednio z nim ułożone. Nigdy zaś nie wolno tych wartości stawiać ponad postęp duchowy, poprawę obyczajów lub postęp w cnotach. (Deklaracja O współczesnym życiu cysterskim, 39-40)